De Terneuzense MTS, stages

Bij onze Terneuzense schoolopleiding hoorde een aantal stages van 3 maanden. Keuze genoeg: ik koos uit voor een groot Rotterdams installatiebedrijf "Electriciteits Maatschappij Electrostoom" dat als project in Dordrecht een transformatiestation bouwde en inrichtte. Weet niet meer hoe hoog de spanning was, maar ik denk aan zo'n 72 kV. Het gebouw staat er nog en is nu restaurant. De erin geplaatste apparatuur was van Brown Boveri, en ik had het geluk de tests ervan bij de KEMA (Arnhem) te kunnen meemaken. Voor de kortsluitproeven ervan moest zoveel elektrisch vermogen geleverd worden dat de grond tijdens de proef dreunde. Je kon het vuurwerk van de proef volgen via kijkspleten in de bunker van de hal. In de opstellinghal zat de olie tot aan het dak door eerder geëxplodeerde schakelaars.....
Er werkte een paar stotteraars bij Electrostoom: mensen die ooit de hoogspanning hadden aangeraakt en dat door geluk (bv tijdig weggeslingerd) hadden overleefd.
Het was een leerzame tijd. In Dordt bezocht ik voor het eerst een ècht theater. Waarin toen de show 60 Toon Hermans.

O ja, ik was stage aan het lopen. Nu in Den Haag. Had aan m'n vorige stage nogal wat geld overgehouden en hield er een prachtige 2-ogige Yashica 44LM aan over. In Den Haag werd het beduidend krapper en koos voor huisvesting in het HTO, het Haags Tehuis voor Ongehuwden aan de Laakkade. Kostte 12 gulden per week. Elke dag lopend naar de Zeestraat en weer terug. Door een van de rose buurten waar ik slechts af en toe, en zedig, mijn ogen een verlicht raam liet binnendwalen. Daar zouden ze in Goes onmiddellijk een vaderlijke agent (volgens mij was met Louisse de laatste daar verdwenen) op af gestuurd hebben. Mijn stage deed ik er bij de afdeling Draadomroep en Mobilofonie van de Centrale Directie der PTT. Mobilofonie was qua bezetting anders dan die van de draadomroep, de vroegere Radio Distributie.....
De afdeling Mobilofonie werd geleid door de ex-verzetsman Bob, voor ons Bouke Vree. En hij hield van improviseren, zoals hij ook in oorlogstijd deed. Dus wat volgens de technische voorschriften niet kon, kon soms best wel. De Draadomroep was in 1940 opgericht door de bezetters en bestond uit het samengaan van de ervoor particuliere radio-distributiebedrijfje. De afstand tussen beide afdelingen was daardoor heel soms voelbaar. Vree had nl ook het eerste personeel van zijn afdeling gerecruteerd, zoals ene Kram, met Mulo-opleiding, die vlak na de oorlog de boodschap kreeg: jij spreekt Engels, dus ga eens naar Pye in Cambrigde en koop er voor, ik weet niet meer voor welk bedrag, maar het ging om tonnen, radioapparatuur zodat we een landelijk mobilofoonnet kunnen opzetten.
Dat landelijke net bestaat al jaren niet meer, we hebben nu het GSM-net.
Een hooggeplaatste bij de afdeling heette Emmerik. Zo gebeurde het op een ochtend dat een van de schoonmaaksters hem begroette met Ha Emmetje!
Ik ken u niet mevrouw, zei Emmerik geïrriteerd, waarop de schoonmaakster: nee, ken je me niet? Nou, als ik in m'n blote ..... loop, dan wil je me wel kennen!
Alle deuren op de gang gingen plotseling op een kier. Doodse stilte in alle kamers....
Het gebeurde ruim voor ik er stagiëerde, maar verhalen blijven soms lang hangen. Wel zag ik er 's morgens vroeg soms dames in avondkledij de vloer dweilen. Behalve ik keek niemand dan verbaasd.